G.I. Joe: The Rise of Cobra (2009) *1/2

Flottar tæknibrellur, mikill hasar, mikil læti, flatur söguþráður og persónur. Ef það er eitthvað þig, kíktu þá á “G.I. Joe: The Rise of Cobra”, sem leikstýrð var af hinum mistæka Stephen Sommers, en hann gerði hina bráðskemmtilegu “The Mummy” fyrir nokkrum árum síðan.

Einn stærsti galli myndarinnar er hvernig hún er sögð í alltof mörgum minningarleiftrum (flashbacks), þannig að maður nær í raun aldrei að kynnast þeim persónum sem eiga að skipta miklu máli fyrir hinar persónurnar. Maður fær aldrei að vita af hverju hinn góði Rex (Joseph Gordon-Levitt) breytist í klikkaðan vísindamann, þó að það sé lykilatriði í sögunni sem tengist systur hans Ana (Sienna Miller) sem af einhverjum ástæðum er eitt af aðal illmennunum en var áður trúlofuð Duke. Greinilega ofhlaðin hugmyndum sem því miður leiða ekki í neinar áhugaverðar áttir.

Channing Tatum og Marlon Wayans í "G.I. Joe: The Rise of Cobra"

G.I. Joe er sérsveitarherdeild sem stjórnað er af hershöfðingja Hawk leiknum af Dennis Quaid, en þeir Duke og besti vinur hans Ripcord (Marlon Wayans) eru boðnir velkomnir í hópinn eftir að hafa bjargað stórhættulegum vopnum frá því að lenda í höndum geðveiks Skota sem stundum heitir James McCullen og er stundum af einhverjum ástæðum kallaður Destro (Christopher Eccleston).  Einhvern veginn blandast Arnold Voslo inn í söguna sem hamskiptir, Jonathan Pryce sem forseti Bandaríkjanna, og Brendan Fraser sem þjálfari fyrir nýja hermenn.

Einhvern veginn hefur Destro tekist að þróa stórhættulegt lífrænt vopn, sprengju sem inniheldur tölvustýrðar örverur sem éta allt sem þær komast í. Séu þær skyldar eftir í gangi geta þær étið alla Jörðina og sjálfsagt sólina og sjálf sig með. Atriðin þar sem þessar örverur éta sig í gegnum allt mögulegt eru afar vel gerð og flott, en passa einhvern veginn ekki inn í söguna, sem er alltof þunn fyrir svona flott atriði.

Mér fannst myndin ekki skemmtileg. Þegar vel var liðið á myndina var ég orðinn leiður, farinn að líta á klukkuna, óþolinmóður. Það var mikið að gerast á skjánum, en ekkert að gerast í sögunni. Þegar það gerist leiðist mér. Ekki beinlínis það sem ég sækist eftir þegar ég horfi á bíómynd.